Ε Ι Σ Η Γ Η Σ Η
Του Κώστα Αρτεμίου Προέδρου της Π.Ο.Ε.Ε.Π.
στο Εθνικό Συμβούλιο στις 20/2/2010
Αγαπητοί προσκεκλημένοι, κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι
Εκπρόσωποι του Εργατικού Κινήματος
και εκπρόσωποι της Πολιτείας
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι
Εκ μέρους του Δ.Σ. της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Εμφια-λωμένων Ποτών σας καλωσορίζω στις εργασίες του Εθνικού μας Συμβούλιου εδώ στο Ε.Κ.Θ. της εργατομάνας Θεσσαλονίκης.
Πολλά από τα ζητήματα που θα απασχολήσουν σήμερα το Εθνικό Συμβούλιο, έχουν συζητηθεί και πρόσφατα, κατά τη δι-άρκεια των εργασιών του 10ου Συνεδρίου μας.
Σήμερα το Εθνικό Συμβούλιο, θα προσπαθήσει να εξειδικεύσει και να προωθήσει πρακτικά τις Αποφάσεις και την πολιτική που χάραξε το Συνέδριό μας με συγκεκριμένες εισηγήσεις που θα γίνουν από τους αρμόδιους τομεάρχες του Δ.Σ..
Συναδέλφισσες - Συνάδελφοι
Αυτή η περίοδος της κρίσης που διανύουμε, δεν είναι μια από τις συνηθισμένες που κατά καιρούς βιώσαμε. Η κοινή γνώμη βλέπουμε καθημερινά να βομβαρδίζεται από τα Μ.Μ.Ε. για την οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας, για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, και ότι τώρα πρέπει και οφείλουμε όλοι να κάνουμε θυσίες.
Βέβαια κανείς δεν αρνείται το γεγονός ότι έχουμε οικονο-μικά προβλήματα. Και αυτό εμείς οι εργαζόμενοι δεν το διαπισ-τώνουμε τώρα από το ξέσπασμα της κρίσης. Το συνδικαλιστικό μας κίνημα έγκαιρα είχε επισημάνει τους κινδύνους της ανεξέ-λεγκτης οικονομίας της αγοράς και της ακολουθούμενης νεοφι-λελεύθερης πολιτικής η οποία και μας οδήγησε στην σημερινή κρίση.
Τώρα απλά, εμείς οι Έλληνες καλούμαστε να την αντιμε-τωπίσουμε, και όπως γίνεται συνήθως στην χώρα μας, και άσχετα με το γεγονός ότι η Εργατική Τάξη δεν φέρει απολύτως καμία ευθύνη, εντούτοις αποφασίστηκε να πληρώσουν οι εργαζόμενοι με στερήσεις, ανεργία, και δυστυχία στην λαϊκή οικογένεια.
Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά όμως ότι το ελληνικό κεφάλαιο, είχε τεράστια κερδοφορία πριν την κρίση. Η εργατική τάξη όμως, δεν είχε μερίδιο από αυτόν τον αθέμιτο και ανεξέλεγκτο πλουτισμό. Αντίθετα οι εργαζόμενοι δέχθηκαν επίθεση και παραβιάσεις στα δικαιώματα τους, και οι κυβερνήσεις συνέβαλαν και αυτές με τους αντεργατικούς νόμους, που περιορίζουνε τους τρόπους αντίδρασης των εργαζόμενων.
Οι εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού το γνώριζαν καλά, ότι η πολιτική τους θα δημιουργήσει ανεργία, φτώχεια, και τε-ράστιες κοινωνικές εντάσεις. Γι’ αυτό τον λόγο και προετοίμαζαν το νομικό αντεργατικό πλαίσιο, για την μελλοντική καταστολή των όποιων λαϊκών κινητοποιήσεων. Σε αυτό το ίδιο πλαίσιο, θα πρέπει να εντάξουμε και τις διώξεις των Συνδικαλιστών της Π.Ο.Ε.Ε.Π. και των μάχιμων συνδικάτων του κλαδικού μας σ.κ.. Η εργοδοσία και οι μηχανισμοί που διαθέτει μπήκαν σε λειτουργία, με το σκεπτικό, ότι τους δίνεται τώρα η «χρυσή» ευκαιρία να ισοπεδώσουν ότι μπορεί να αντισταθεί, και να αντιδράσει δυναμικά, στην κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων. Η μείωση του κόστους παραγωγής, επιβάλλεται λένε, γιατί άλλες χώρες, με μικρότερο εργασιακό κόστος μας ανταγωνίζονται.
Η αλήθεια είναι ότι, αυτός ο περίφημος διεθνής ανταγωνισμός και η κρίση, δίνει την αφορμή για την αποδυνάμωση του οργανωμένου εργατικού κινήματος, για να μπορούνε έτσι, να κόβουν και να ράβουν όπως τους βολεύει, γιατί θα έχουνε διασφαλίσει τον κυρίαρχο ρόλο τους στην κοινωνική σκακιέρα, χωρίς ισχυρό αντίπαλο, χωρίς μάχιμα συνδικάτα, και αποδυναμωμένο γενικά το συνδικαλιστικό κίνημα.
Η επίθεση που δέχτηκε και δέχεται η χώρα μας από τους κερδοσκόπους του Κεφαλαίου, δεν αφορά γενικά και αόριστα όλους εμάς τους Έλληνες, αλλά συγκεκριμένα τους εργαζόμενους και τα μάχιμα Συνδικάτα τους.
Στην έγκριτη γαλλική εφημερίδα «ΛΕ ΜΟΝΤ» δημοσιεύτηκε στις αρχές Φλεβάρη ένα σημαντικό άρθρο του έλληνα καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, Γιώργου Σιδέρη, που ερμήνευε την επίθεση που δεχόταν η Ελλάδα και η ελληνική κυβέρνηση «ως πρώτη γενική δοκιμή της ενορχηστρωμένης επίθεσης κάποιων «τραπεζικών κύκλων» στα δικαιώματα των εργαζομένων και γενικότερα στο κοινωνικό κράτος της Ευρώπης…» Σύμφωνα με τον καθηγητή, το επιχείρημα πως η επίθεση κατά της Ελλάδας οφείλεται στην αναξιοπιστία της χώρας, είναι η πρόφαση, «ο πραγματικός στόχος είναι η αποδυνάμωση της κυβέρνησης και η διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα».
Η ανάλυση του άρθρου του περιστρέφεται, γύρω από το ρόλο και την ισχύ των Ελληνικών συνδικάτων, και θεωρεί επίσης ότι για τους αυτούς λόγους, έχει εξαπολυθεί και η επίθεση εναντίον της ισπανικής κυβέρνησης, γιατί όπως λέει «οι νεοφιλελεύθεροι, κατηγορούν τον γνωστό ως «μεσογειακό σοσιαλισμό» ότι επιδεικνύει δήθεν υπερβάλλουσα ευαισθησία στις διεκδικήσεις των συνδικάτων».
Οι Γερμανοί συνάδελφοι μας από την N.G.G., πρόσφατα τόνισαν την ανάγκη στενότερης συνεργασίας μαζί μας με την Π.Ο.Ε.Ε.Π., που είναι συνδικάτο μιας μικρής σχετικά χώρας όπως η Ελλάδα. Κι’ αυτό διότι: οι πιέσεις στις μικρές χώρες και τις αδύναμες οικονομίες, που ασκεί το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές, δημιουργούνε εκείνες τις αρνητικές συνθήκες, που μετά τις χρησιμοποιούν, κατά των εργαζόμενων σε χώρες με ισχυρές οικονομίες. Τα δικά μας χαμηλά μεροκάματα είναι το φόβητρο για τους υπόλοιπους ευρωπαίους εργαζόμενους και όσο πιο μικρά μεροκάματα παίρνουμε εμείς, τόσο μεγαλύτερη πίεση αισθάνονται από τους μηχανισμούς και την προπαγάνδα του Κεφαλαίου.
Εδώ σε μας η κυβέρνηση και τα Μ.Μ.Ε., παρουσιάζουν την οικονομία της χώρας μας, ότι εξαρτάται από τις διαθέσεις των κερδοσκόπων. Αυτό δεν είναι απόλυτα αληθινό, σύμφωνα με τον κάτοχο Νόμπελ Οικονομίας, αμερικανό Τζόζεφ Στίγκλιτζ, που σε δηλώσεις που έκανε στην ελληνική κρατική τηλεόραση, ανέφερε ότι: Αν «το πρόβλημα είναι μόνον η κερδοσκοπία, αρκεί μια στήριξη ουσίας από πλευράς της Ευρωπαϊκής Ένωσης» και έληξε το θέμα.
Όμως το πρόβλημα δεν είναι μόνον η κερδοσκοπία, η οποία φυσικά υπάρχει, αλλά είναι η επιβολή μιας σκληρής πολιτικής λιτότητας, σταδιακά για όλες της χώρες της Ευρωπαϊκής Ένω-σης. Η προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε. που βρίσκονται στα χέρια των Κεφαλαιοκρατών οργιάζει, αφού οι χώρες που υποτίθεται χρειά-ζονται νέα μέτρα λιτότητας, αναφέρονται με βάση τα αρχικά τους στην αγγλική γλώσσα, ως P.I.G.S. (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία), που στα αγγλικά σημαίνει και «γουρούνια». Ο χαρακτη-ρισμός αυτός για τις νότιες χώρες, δεν μπορεί νάναι τυχαίος ούτε αθώος, γιατί χρησιμοποιείτε προς εκφοβισμό των πλουσιότερων χωρών, για να διασπάσει και να διαιρέσει το σ.κ. των εργαζομένων της Ευρώπης.
Σχετικά με την δύναμη που η έχει προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε., η δημοσιογράφος Πόπη Διαμαντάκου ειδική στο ρεπορτάζ για τα Μ.Μ.Ε., παρατήρησε πολύ εύστοχα, ότι, «κανένας επικοινωνιακός όρος δεν είναι αθώος. Σημασία έχει το νόημα που του προσδίδεται. Με μια λεξούλα γίνεται σαφής η τάση περιθωριοποίησης χωρών, που έχουνε βαθιές ρίζες στην Ιστορία, και στον παγκόσμιο πολιτισμό, προς όφελος ενός ρηχού, ευέλικτου σύμπαντος των αγορών! Θέλουνε και αρκετές φορές το καταφέρνουν να συνθλίβουν υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, που είναι ενοχλητικά γι’ αυτούς στοιχεία του παλιού πολιτισμού, μόνο και μόνο διότι αυτά, δεν αφήνουν κέρδη.
Με θεοποιημένο τον όρο «μέγιστο δυνατό κέρδος» ετοιμάζεται η νέα επίθεση κατά των δικαιωμάτων, και των κατακτήσεων των εργαζομένων.
Αυτή την περίοδο τα Σωματεία μας, αρχίζουνε διαπραγματεύσεις με τις επιχειρήσεις, για τις νέες ΣΣ.Ε.. Οι συνάδελφοι πρέπει να θυμούνται ότι, ο κλάδος στον οποίο εργαζόμαστε είναι από τους πιο δυναμικούς και κερδοφόρους παγκόσμια!! Έχοντας ξεπεράσει και το «μέγιστο δυνατό κέρδος» που λένε, αλλά δεν χορταίνουν.
π.χ. Η πολυεθνική Coca Cola, μόνο το τέταρτο τρίμηνο του 2009 είχε αύξηση των κερδών της παγκοσμίως, κατά 55% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2008, μιλούμε δηλαδή για δισεκατομμύρια, και όμως, στις διαπραγματεύσεις, συνεχώς κλαίγονται ότι δεν «πιάνουν» τους στόχους τους.
Μέσα σε όλα αυτά συνάδελφοι εμείς καταφέραμε με τους αγώνες μας, να κρατάμε σε σχετικά καλό επίπεδο, τις συνθήκες δουλειάς και τις αποδοχές μας!! Η νέα επίθεση που δέχεται τώρα η εργατική τάξη, είναι συνολική, και γίνεται με μεθοδικότητα!! Για να μας ξηλώσουν κατακτήσεις δεκαετιών, το γνωρίζουν ότι δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, γι’ αυτό έχουνε και σχέδια λάου λάου. Τώρα βρισκόμαστε στην μέση περίπου της πορείας, μιας πορείας που αν ολοκληρωθεί, θα έχει ολέθρια αποτελέσματα και για τις επόμενες γενιές των εργαζομένων. Και αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.
Απέναντι σε αυτή την στρατηγική επιλογή των ταξικών μας αντιπάλων, εμείς οφείλουμε να αντισταθούμε, και να αντιπαραθέσουμε την Ενότητα, την καλή Οργάνωση και τον Αγώνα, ΟΛΟΚΛΗΡΟ το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της πατρίδας μας.
Και δυστυχώς εδώ υπάρχει το πρόβλημα συνάδελφοι, οι εξαρ-τήσεις των συνδικάτων από την κυβέρνηση, τα κόμματα και την εργοδοσία, δημιουργούν εν πολύς τα προβλήματα στην ενότητα και στο αποτέλεσμα της δράσης των συνδικάτων. Δεν υπάρχει, γενικός ταξικός προσανατολισμός, ούτε καν έχουμε ενότητα στη δράση. Έτσι χτίστικε το «κλίμα» της έλλειψης εμπιστοσύνης στο συνδικαλιστικό κίνημα! Οι περισσότεροι εργαζόμενοι απέχουν από τις δράσεις των συνδικάτων, εξαιτίας της αναποτελεσματικότητας των αγώνων και της εργοδοτικής τρομοκρατίας, ιδίως στους χώρους δουλειάς. Αυτοί είναι οι βασικοί λόγοι, αυτή είναι η εξήγηση στο γιατί, δεν συνδικαλίζονται όλοι οι εργαζόμενοι, αλλά αυτό δεν εξηγεί όμως ούτε και δικαιολογεί την αδυναμία των συνδικάτων να αναλάβουνε τις ευθύνες τους να αναζητήσουν λύσεις που θα ξεπερνάνε αυτό το μεγάλο πρόβλημα. Εκείνο που επιβάλλεται δηλαδή τώρα, είναι να υπερβούν τις αγκυλώσεις και να δράσουν χωρίς τις γνωστές εξαρτήσεις, παραταξιακές διαφορές κ.λ.π..
Εμείς στην Π.Ο.Ε.Ε.Π. συνάδελφοι, ακολουθούμε ένα δύσκολο δρόμο, διαφορετικό, με σκληρή οργανωτική δουλειά, και με απόλυτη πίστη στις βασικές αρχές μας όπως αυτές εκφράζονται στην Διακήρυξη της Α.Δ.Ε.Σ., και μπορούμε να πούμε ότι, χαράζουμε θετική πορεία, μέσα στο συνδικαλισμό του εργατικού κινήματος. Δεν μπορούμε όμως, να επωμιστούμε μόνοι μας τα τεράστια γενικά προβλήματα που υπάρχουνε στην εργατική τάξη γιατί αυτό υπερβαίνει τις πραγματικές μας δυνατότητες.
Το δικό μας συνδικαλιστικό μοντέλο ανοίγει δρόμους με τους αγώνες του στο εργατικό κίνημα. Στην πρόσφατη ιστορία μας έχουμε π.χ. την διεκδίκηση του 35ωρου με απεργιακές κινητοποιήσεις στην Coca Cola και την ουδέτερη στάση της Γ.Σ.Ε.Ε. αντί να μπει μπροστά στον αγώνα μας. Το πρόβλημα είναι υπαρκτό στην ενότητα και δράση του εργατικού κινήματος στην χώρας μας. Το ταξικό συμφέρον της τάξης μας να θυσιάζεται πάντοτε σε παραταξιακούς υπολογισμούς.
Στο ζήτημα με τις περίφημες εθελούσιες εξόδους. Γνωρίζεται καλά όλοι την διακηρυγμένη «θέση» της Ομοσπονδίας μας. Οι εθελούσιες έξοδοι αφορούν μόνον στα πρόσωπα, και δεν αφορούνε στις θέσεις εργασίας. Εμείς δώσαμε σκληρούς αγώνες για αυτή την συνδικαλιστική επιλογή. Και από την άλλη μεριά, έχουμε μια εντελώς διαφορετική θεώρηση και στάση από Σωματεία και Ομοσπονδίες, που την ίδια στιγμή διαπραγματεύονται την εθελούσια έξοδο των εργαζόμενων, χωρίς να νοιάζονται για το μέλλον, και για τις χαμένες θέσεις εργασίας. Όταν εμείς απεργούσαμε για το σπάσιμο του 40ωρου, και για την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στον Κλάδο μας, κάποιοι άλλοι συμφωνούσανε στην καταστροφή τους, με αντάλλαγμα τις υψηλές αποζημιώσεις.
Εμείς υπηρετήσαμε με την δράση μας το γενικότερο συμφέρον της τάξης μας. Βάζουμε θεμέλια, πρωτοστατούμε με νέες κατακτήσεις, δημιουργούμε προοπτικές για το αύριο, δεν υπηρετούμε απλώς τα συμφέροντα μιας και μόνο γενιάς εργαζομένων. Αυτή είναι η πολιτική μας, αυτήν εφαρμόζουμε και μαχόμαστε γι’ αυτήν! Και τώρα συνάδελφοι προσέξτε με, εάν εμείς, δεν ήμασταν αυτοί που είμαστε, και αν δεν πορευόμαστε μαχητικά και με αυτό τον τρόπο, έ τότε: η εργοδοσία, δεν θα μας έκανε την τιμή, να μας τραβολογάει συνεχώς στα δικαστήρια. Δεν θάφτανε στο σημείο να παρανομεί εφαρμόζοντας το κατάπτυστο σύστημα της «κα-τασκευής ενόχων». Εδώ όμως συνάδελφοι, ο κεντρικός τους στόχος, δεν είναι να διασύρουνε και να δικάσουνε τα πρόσωπα, εδώ έχουνε λυσσάξει, να δικάσουν, να αμαυρώσουν την ιστορία μας, να τιμωρήσουν την πολιτική μας φιλοσοφία, την ανεξαρτησία μας και τους μεγάλους απεργιακούς και νικηφόρους αγώνες μας.
Διότι οι συνδικαλιστικές και σπουδαίες οργανώσεις γίνονται πρότυπα, οι ισχυρές μάχιμες και αποτελεσματικές οργανώσεις, γίνονται ζωντανά παραδείγματα προς μίμηση, θέλουνε τέτοια συνδικάτα οι εργαζόμενοι, όμως δεν τα θέλει η εργοδοσία, γι’ αυτό τις πολεμάνε με λύσσα και με όλα τα μέσα που διαθέτουν.
Στην προσπάθειά τους να καταδικάσουν τους συνδικαλιστές μας, εκείνο που πραγματικά επιδιώκουν είναι να αμαυρώσουν την ιστορία του κλαδικού μας σ.κ.. Θέλουν να σβήσουνε από τη συλλογική μνήμη των εργαζόμενων αγώνες με επιτυχίες για να μην αναφέρονται στην ιστορία της εργατικής τάξης.
Παρά τα όσο γίνονται όμως εμείς θα συνεχίσουμε την προσπάθειά μας για την ενότητα του σ.κ., για την οργάνωση του, και για την ένταξη όλων των εργαζομένων στα Συνδικάτα. Η κρίση και ο φόβος της ανεργίας ίσως απελευθερώσει εργαζόμενους από την προπαγάνδα της εργοδοσίας. Οι μηχανισμοί της προπαγάνδας του κεφαλαίου προσπαθούν καθημερινά να πείσουν την κοινή γνώμη, ότι κύριος υπεύθυνος για τα δεινά που έρχονται, είναι οι υπερβολικές διεκδικήσεις των εργαζομένων!
Τα προβλήματα στο δημόσιο με την κατασπατάληση των χρημάτων, είναι γνωστά, αλλά αυτά είναι αστεία ποσά, μπροστά στην έκταση της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής και στην διασπάθιση του δημόσιου χρήματος από τρωκτικά και διάφορους επιτήδειους εργολάβους, φίλους πάντα της πολιτικής εξουσίας.
Τέλος θα αναφερθώ με λίγα λόγια στο καυτό και σοβαρό οικονομικό πρόβλημα των ασφαλιστικών ταμείων. Γνωρίζουμε όλοι τους λόγους που έχουν οδηγήσει τα ταμεία μας σ’ αυτήν την κατάσταση. Η καταλήστευση των αποθεματικών για πολιτικούς και κομματικούς σκοπούς, η αύξηση της ανεργίας, η ανασφάλιστη εργασία και η εισφοροδιαφυγή. Μέχρι πριν λίγα χρόνια μας λέγανε ότι για το χάλι αυτό των ταμείων έφταιγε η υπογεννητικότητα, έφταιγε η μεγάλη μακροζωία των Ελλήνων. Όταν άρχισε η μαζική εισροή εργατικού δυναμικού από ξένες χώρες, αυτό το επιχείρημα αποσύρθηκε, γιατί εργατικά χέρια τώρα υπάρχουν! Τι φταίει τώρα; Γιατί για μας φταίει και πάλι η ασυδοσία του κεφαλαίου. Διότι τα φθηνά αυτά εργατικά χέρια των οικονομικών μεταναστών δέχονται την πιο άγρια εκμετάλλευση από την εργοδοσία, που δεν πληρώνει ούτε στα ταμεία, γιατί τους έχουν ανασφάλιστους.
Όταν λοιπόν ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης απασχολείται σε καθεστώς της παραοικονομίας, ανασφάλιστο και στο έλεος της εργοδοσίας, είναι φυσική συνέπεια να μην υπάρχουν χρήματα στα Ταμεία του ΙΚΑ.
Για την Π.Ο.Ε.Ε.Π. το καλύτερο πιθανόν αντίδοτο για την αντιμετώπιση του ασφαλιστικού, είναι η συμμετοχή όλων των εργαζομένων στο Ι.Κ.Α., είναι η ανάπτυξη και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, και αφού παταχθεί πλήρως η εισφοροδιαφυγή.
Συναδέλφισσες - Συνάδελφοι
Εμείς δεν λειτουργήσαμε ποτέ μέσα στο σ.κ. ως «ισχυρή μειοψηφία», ούτε επιδιώξαμε να δημιουργήσουμε ένα στενό κύκλο προνομιούχων εργαζομένων. Ωφεληθήκαμε βέβαια σε διάφορους εργασιακούς τομείς και σε συνθήκες αλλά αυτό έγινε μετά από σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες, και πιστεύουμε ότι αυτές οι κατακτήσεις μας, υπηρετούν τα γενικότερα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Έχουμε λοιπόν συνάδελφοι, αρκετά παραδείγματα και αγωνιστικές παρακαταθήκες, πάνω στα οποία μπορούμε να βασιστούμε και να βαδίσουμε τα επόμενα σκληρά και δύσκολα χρόνια που θα βιώσουμε, εξαιτίας των λαθεμένων ή εσκεμμένων πολιτικών επιλογών.
Εμείς οι εργαζόμενοι στα Εμφιαλωμένα Ποτά που συνδικαλιζόμαστε με βάση τις αρχές και τις θέσεις που εκφράζει η Α.Δ.Ε.Σ., την ενότητα μας, την αλληλεγγύη και την καλή οργάνωσή μας, θα ανταποκριθούμε σε κάθε πρόκληση, θα αντισταθούμε στην λαίλαπα, και θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για την αξιοπρεπή διαβίωση των εργαζομένων.
ΝΕΑ - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ
