Ο Μ Ι Λ Ι Α
του ΓΙΑΝΝΗ ΦΡΑΓΓΙΔΗ Προέδρου του Σωματείου ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ & Αναπλ. Γραμματέα της Π.Ο.Ε.Ε.Π. στο 10ο τακτικό Συνέδριο
Θεσσαλονίκη Σάββατο 19 Σεπτέμβρη 2009
ΕΙΣΗΓΗΣΗ: «Ανεργία και επιπτώσεις στην οικονομία και στην ψυχολογία του ανέργου και της οικογένειας του»
Συναδέλφισες και συνάδελφοι, φίλες και φίλοι, Σύνεδροι, χαιρετίζω τις εργασίες του 10ο συνεδρίου μας με την ελπίδα ότι στο τέλος, θα παρθούν αποφάσεις που θα αντανακλούν στην ιστορία και στους αγώνες της ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ μας, αποφάσεις που θα είναι, όπως πάντοτε άλλωστε, για το καλό της εργατικής τάξης, αλλά ιδιαίτερα για το καλό του κλάδου μας.
Είναι αλήθεια ότι οι εργασίες του συνεδρίου μας γίνονται σε μια δύσκολη όσο και περίεργη περίοδο.
Η κατάσταση στην οικονομία βρίσκετε σε πολύ κρίσιμη καμπή, μια και οι βασικοί δείκτες της εδώ και χρόνια δεν παρουσιάζουν σημάδια βελτίωσης.
Ο πολιτικός κόσμος, στο σύνολό του θα έλεγα και φυσικά το κεφάλαιο και η εργοδοσία, γενικότερα, επικαλούνται την παγκόσμια κρίση, που οι ίδιοι με τις πολιτικές τους αλλά και τις αποφάσεις τους δημιούργησαν, ώστε να επιρρίψουν ακόμη περισσότερα βάρη στα εργατικά και λαϊκά στρώματα.
Προοπτικές ανάπτυξης δεν φαίνονται στον ορίζοντα να υπάρχουν.
Η παγκόσμια κρίση πλήττει και την ελληνική οικονομία. Σε πολλές περιοχές της χώρας μας , συνεχίζουν να κλείνουν παραγωγικές μονάδες, στέλνοντας στην ανεργία και άλλους εργαζόμενους ενισχύοντας παράλληλα την μείωση της κατανάλωσης, που με την σειρά της παρασύρει και άλλες μικρομεσαίες παραδοσιακές, ακόμα και οικογενειακές επιχειρήσεις, αυξάνοντας το ποσοστό των ανέργων.
Έτσι ένα μεγάλο τμήμα του νέου άνεργου δυναμικού, απορροφάται από την παραοικονομία, με τις γνωστές δουλεμπορικές συνθήκες εργασίας και αμοιβής με φυσικό επακόλουθο να περιθωριοποιείτε όλο και μεγαλύτερος αριθμός ανέργων, ιδιαίτερα από ανειδίκευτους εργάτες και από εργάτες μεγάλης ηλικίας.
Η οικονομική κρίση, τα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και οι πολιτικές κυρίως των κομμάτων εξουσίας, είναι μερικοί από τους λόγους της κακής και δύσκολης κατάστασης που βιώνουμε εδώ και αρκετά χρόνια.
Όμως ευθύνη έχουν και τα συνδικάτα. Οι συμβιβασμένες ηγεσίες έχουν εγκαταλείψει εδώ και καιρό κάθε ταξική αντιπαράθεση με την εργοδοσία σε ζητήματα που αφορούν κυρίως τις θέσεις εργασίας, αφήνοντας μάλιστα το πεδίο ελεύθερο στην εργοδοσία να περικόπτει θέσεις, χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο.
Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τις επονομαζόμενες προβληματικές επιχειρήσεις αλλά και για επιχειρήσεις πολύ εύρωστες, οικονομικά πανίσχυρες, οι οποίες όμως μέσα στο γενικότερο κλίμα απαξίωσης και αποδυνάμωσης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, διαγράφουν δεκάδες θέσεις εργασίας χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Έτσι οι θέσεις χάνονται και μαζί τους χάνετε και ένα καταναλωτικό κοινό που τροφοδοτεί με την αγοραστική του δύναμη την οικονομική δραστηριότητα της κάθε περιοχής. Δημιουργείτε έτσι το φαινόμενο του ντόμινο, το ένα κομμάτι πέφτει και παρασύρει το άλλο. Οι επιπτώσεις στην οικονομική αλυσίδα της περιοχής μπορεί να μην γίνονται άμεσα ορατές, αλλά υπονομεύουν την οικονομία της κάθε περιοχής μακροπρόθεσμα.
Φίλοι μου, το κεφάλαιο δεν λυπάται κανέναν.
Αυτή λοιπόν η κατάσταση είναι η μία παράμετρος επηρεασμού της οικονομικής κρίσης απέναντι στην ανεργία και στον άνεργο γενικότερα και είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους μας είτε γιατί την ακούμε καθημερινά στις τηλεοράσεις, είτε την διαβάζουμε στις εφημερίδες , είτε ακόμη την βιώνουμε στην καθημερινότητα μας.
Το φάσμα της ανεργίας απειλεί πλέον όλη την Ευρώπη. Οι αριθμοί, ακόμα και όταν δεν ψεύδονται είναι αμείλικτοι. Το φράγμα του 10% έχει πλέον ξεπεραστεί στην χώρα μας και είναι κατά πολύ χειρότερο σε άλλες χώρες (Ισπανία ,Ιταλία κτλ).
Πίσω όμως από τις στατιστικές και τους ψυχρούς υπολογισμούς υπάρχει ένας μεγάλος αγνοούμενος, ο άνεργος, ο άνεργος και ο ψυχισμός του αλλά και ο ψυχολογικός επηρεασμός του ίδιου και της οικογένειας του.
Η ανεργία, φίλες και φίλοι, αγαπητοί σύνεδροι, περιλαμβάνετε στις καταστάσεις της ζωής που έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρων ερευνητών, λόγο των κοινωνικών και οικονομικών επιπτώσεων της αλλά και λόγο της σύνδεσης της με την εμφάνιση ψυχο-λογικών προβλημάτων κυρίως στους ανέργους.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι , έχει επιπτώσεις στην υγεία γενικότερα, στην ψυχική υγεία ειδικότερα , αλλά και στην οικογενειακή ηρεμία και γαλήνη.
Άνεργος δεν είναι ένα άτομο που έχει χάσει την δουλειά του. Είναι ένα άτομο που έχει χάσει την ταυτότητα του, που δεν ξέρει τι να κάνει με τον χρόνο του , την οικογένεια του, την ζωή , τον εαυτό του.
Άνεργος δεν είναι κάποιος που ψάχνει για δουλειά, είναι κάποιος που ψάχνει για στηρίγματα επιβίωσης. Μαζί με την δουλειά, στο συμβολικό επίπεδο χάνει πολλά περισσότερα από τα οικονομικά αγαθά. Χάνει την αυτοεκτίμηση, τον αυτοσεβασμό, την αξιοπρέπεια του.
Έρευνες έχουν δείξει ότι οι άνεργοι έχουν χαμηλότερη αυτοπεποίθηση, νιώθουν απορριπτέοι από την κοινωνία και με την σειρά τους αναπτύσσουν αισθήματα εχθρότητας για αυτή . Αναπτύσσεται μέσα τους η αίσθηση πως δεν μπορούν να πάρουν στα χέρια τους τα ηνία της ζωής τους και έτσι ψαλιδίζουν τις προσδοκίες τους από τους εαυτούς τους και από τους άλλους.
Μια άλλη έρευνα, έχει δείξει ότι σε περιπτώσεις ανέργων που χάνουν μια μακροχ-ρόνια σταθερή εργασία το στρές που βιώνουν θεωρείται μεγαλύτερο από το στρές που εκλύετε από τον θάνατο ενός καλού φίλου, η’ ακόμη από αυτό της ύπαρξης μιας σοβαρής αρρώστιας στην οικογένεια.
Επίσης, τα χαρακτηριστικά προβλήματα των ανέργων έχουν επιπτώσεις και στην οικογένειά τους. Ιδιαίτερα στις περιπτώσεις ανέργων γονιών, η απογοήτευση, η πικρία, η αίσθηση ανικανότητας συντήρησης του εαυτού και της οικογένειας δημιουργούν αμφι-θυμικά συναισθήματα σε σχέση με την οικογένεια του, που μπορεί να εκφραστούν μέσα από συνεχή ευερεθιστότητα, συγκρούσεις , σεξουαλικές δυσλειτουργίες και τάσεις φυγής.
Η ημιαπασχόληση ή η απασχόληση σε χαμηλόμισθες ανασφάλιστες εργασίες με αβέβαιο μέλλον, αν και ενδέχεται να μετριάζει κάπως τα άμεσα συναισθήματα απογο-ήτευσης και πικρίας των ανέργων δεν εξωραΐζει το βαθύτερο άγχος που προέρχεται από την αίσθηση απώλειας ελέγχου της ζωής και του ψαλιδίσματος των ονείρων του Εργαζόμενου.
Αγαπητοί φίλοι, μεγαλώσαμε και ζούμε σε μια κοινωνία, όπου η εκπαίδευση και η οικογένεια μεγαλώνουν τα παιδιά δείχνοντας τους πως, η φυσιολογική πορεία της ζωής ,περιλαμβάνει οπωσδήποτε την εξάσκηση κάποιας εργασίας που αποτελεί και βασικό δομικό υλικό της προσωπικότητας ενός ανθρώπου. «όλοι δεν θέλανε να γίνουν κάποτε δημόσιοι υπάλληλοι». Τα παιδιά μεγαλώνοντας έχουν εσωτερικεύσει την αξία της σταθερής εργασίας στο μυαλό τους και χτίζουν όνειρα πάνω στην αξία αυτή. Όταν όμως, φτάνει η ώρα να εργαστούν και βλέπουν τις πόρτες της σταθερής εργασίας κλειστές, νιώθουν να ματαιώνονται από την κοινωνία και ταυτόχρονα να την ματαιώνουν.
Αυτή λοιπόν η αλληλοματαίωση, δημιουργεί μια, διάσταση ανάμεσα στις προσδοκίες τους και στην αλήθεια της πραγματικότητάς τους, ανάμεσα στο ιδανικό και το υπαρκτό, ανάμεσα στο «θέλω» και στο «μπορώ» και αυτή η διάσταση είναι παρά-γοντας συνεχούς άγχους με απρόβλεπτες συνέπειες. Ακόμη και η οικογένεια σταδιακά χάνει το δέσιμο που είχε, γιατί η ίδια η ανεργία λειτουργεί διαβρωτικά ,και τείνει από ατομικό και οικογενειακό πρόβλημα να εκδηλώνετε, όλο και περισσότερο, σαν κοινωνικό.
Φίλες και φίλοι, αγαπητοί σύνεδροι
Η θέση της ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ μας για την συγκράτηση και περιορισμό της ανεργίας είναι τα ισχυρά συνδικάτα,. Όπου λοιπόν υπάρχουν οργανωμένα με ταξικό προσανα-τολισμό συνδικάτα είτε δεν συμβαίνει καθόλου είτε συμβαίνει σε πολύ μικρό βαθμό.
Η συστράτευση των εργαζομένων στον αγώνα, αυτές τις δύσκολες στιγμές της οικονομικής κρίσης και της ανελέητης επίθεσης του κεφαλαίου και της εργοδοσίας, απο-τελεί μονόδρομο για την εργατική τάξη. Η ενότητα, η οργάνωση και ο αγώνας αποτελούν το μόνο όπλο στην επίθεση, που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο, ενάντια στον κόσμο της εργασίας.
Όσοι κλάδοι λοιπόν και συνδικάτα μπήκαν στην διαδικασία του διαλόγου και υπέκυψαν στους εκβιασμούς και την μείωση της αξιοπρέπειας των εργαζομένων τους αργά ή γρήγορα έπεσαν θύματα των αυθαιρεσιών της εργοδοσίας.
Οι ισχύς των συνδικάτων μας και ο φόβος απέναντι στη δύναμη τους ήταν και είναι αποτρεπτικός παράγοντας είτε για απολύσεις είτε για μεταφορά εταιριών σε γειτονικές χώρες και αν ισχύει απόλυτα η πληροφορία ότι στέλεχος μεγάλης πολυεθνικής αιτιο-λόγησε το κλείσιμο εργοστασίου σε γειτονική χώρα, με την ύπαρξη ισχυρών συνδικάτων στην Ελλάδα, (καταδεικνύει τούτο την ανάγκη ισχυροποίησης ακόμα περισσότερο των συνδικάτων) και αυτό φυσικά δεν οφείλετε στην αγάπη της πολυεθνικής προς την χώρα μας, αλλά στον φόβο των εργατικών αντιδράσεων υπό την καθοδήγηση ενός πανίσχυρου οργάνου όπως είναι η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΜΑΣ ( Π.Ο.Ε.Ε.Π).
Τώρα σε ότι έχει να κάνει με τα πεπραγμένα της 3ετίας που πέρασε, με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο και η εισήγηση του προέδρου, αλλά και ο απολογισμός δράσης, όπως μας τον ανέλυσε ο οργανωτικός γραμματέας.
Πιστεύω ότι ως Δ.Σ. λειτουργήσαμε με γνώμονα πάντα το συμφέρον της τάξης μας, αλλά και το συμφέρον του κλάδου.
Ακολουθήσαμε και προσπαθήσαμε να υλοποιήσουμε τις αποφάσεις του προηγο-ύμενου Συνεδρίου καθώς επίσης και τις αποφάσεις των εθνικών συμβουλίων.
Σας ζητώ λοιπόν να υπερψηφίσετε τον απολογισμό δράσης, τον οικονομικό ισο-λογισμό, και προϋπολογισμό , αλλά και να εγκρίνετε το σχέδιο δράσης και της νέας 3ετίας.
Σε ότι έχει να κάνει με το πρόσωπο μου σας λέω ότι μετά από 22 χρόνια συνεχούς ταξικής συνδικαλιστικής δράσης, κουβαλώντας και τις εμπειρίες αυτών των ετών, αισθάνομαι έτοιμος όσο ποτέ, να προσφέρω στην νέα διοίκηση, από όποιο πόστο και αν μου ανατεθεί , υπό την προϋπόθεση φυσικά, εσείς, ως σύνεδροι να με τιμήσετε με την ψήφο σας.
Τελειώνοντας, σας καλώ και εγώ, να δώσουμε ραντεβού, όλοι, με τις οικογένειες μας, την ΤΕΤΑΡΤΗ στα δικαστήρια της Θεσ/νίκης, για να πούμε ένα μεγάλο ΟΧΙ, στην αδικία και σε όλους όσους προσπαθούν να ακυρώσουν τους αγώνες μας.
ΟΛΟΙ την ΤΕΤΑΡΤΗ στα δικαστήρια για να πούμε ένα μεγάλο ΝΑΙ στην ΙΣΤΟΡΙΑ και στις ΑΞΙΕΣ της τάξης μας.
ΖΗΤΩ το 10ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ
ΖΗΤΩ η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ
ΖΗΤΩ οι ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ στον κλάδο μας.
| < Προηγούμενο | Επόμενο > |
|---|
